NOV.2nd Destinations
Author Steffy Roos du Maine
De hel van Alzhir
Een voormalig werkkamp in Kazachstan
Waar je in Astana – die futuristische hoofdstad van Kazachstan – rondloopt met een verbaasde maar tevreden blik, zal je in Alzhir redelijk angstig en bedrukt uit je ogen kijken. Dit is een voormalig Gulag kamp, waar vrouwen en kinderen van ‘verraders van het moederland’ gevangen zaten tussen 1937 en 1946. De omstandigheden waren zwaar: het wordt ontzettend koud in dit gebied van Kazachstan.
In dit werk- en gevangeniskamp, zo’n 35 kilometer van Astana, sliepen de vrouwen in grote getalen in koude en vochtige barakken, gedwongen tot het verrichten van zwaar werk. Degenen die hun straf overleefden, raakten vaak hun kinderen kwijt – wanneer deze oud genoeg waren, werden ze weggegeven voor adoptie.
Memorial
Op het terrein staat een grote, futuristische boog: the Arch of Sorrow. Wanneer je hier onderdoor loopt, herinnert een bordje je: Duck your head to pay tribute the victims of political repressions. Lange muren tonen de namen van alle gevangen en een barak en wagon laten zien hoe het er toentertijd aan toe ging. Niet iets om vrolijk van te worden, maar het geeft je een beter beeld van hoe het er uit heeft moeten zien. Als ik Alzhir bezoek schijnt de zon voorzichtig en is het prima aangenaam buiten; ik kan me maar moeilijk voorstellen dat vrouwen hier in de barre kou en sneeuw hebben gewerkt – velen totdat ze er letterlijk dood bij neervielen.
Het museum laat compact maar best heftig zien wat er in deze periode allemaal is gebeurd. Als West-Europese ben je toch vooral opgegroeid met de horrors van de concentratiekampen van het Naziregime, maar het is goed je te realiseren dat deze praktijken wereldwijd zijn (en nog steeds worden…) toegepast. Veel informatiebordjes zijn vertaald in het Engels, waardoor je veel kunt leren. Niet het meest gezellige uitstapje, maar wel één dat je bijblijft.
Praktisch
Onze troef – een Russisch sprekende reiscompagnon – kon ik helaas niet inzetten op mijn tripje naar Alzhir. Mijn reisgenoten hadden niet zoveel behoefte aan het ontdekken van de hel van Alzhir. Met de bus me buiten de hoofdstad begeven leek me dan ook geen verstandig idee. Über, welke overigens goed werkt in Astana, bleek ook geen optie: met geen enkele mogelijkheid kreeg ik het correcte adres ingevoerd.
Enige optie bleek dus een taxi laten bellen door het hostel (waar overigens ook niemand Engels sprak) en mijn Russische travelbuddy uit laten leggen dat waar ik naartoe wilde, dat ie daar een uurtje moest blijven wachten, en ik daarna weer bij het hostel afgezet wilde worden. Heb je niet de luxe van een vertaler bij de hand? Zorg dat je in een hotel of hostel verblijft waar ze wél een taal spreken die jij ook verstaat, of houd je Google translate app bij de hand.
Meer lezen?
- Steffy was twee dagen in de raarste hoofdstad ter wereld: Astana.
- Reis door Zuid-Kazachstan.
- Wat te doen in Almaty.
Comments